In de jaren ’90 werkte ik op het JAC, Jongeren Advies Centrum in Amsterdam. Het aantal Turkse en Marokkaanse meisjes dat van huis wegliep nam erg toe. Een deel van deze groep meisjes ging terug naar huis en voor een deel was de weg terug naar huis hermetisch afgesloten. Voor die laatste groep heb ik een groep gestart.

Er was bij deze meisjes die niet meer terug konden een enorm verlangen naar een nieuwe vorm van gemeenschapsgevoel. Van huis uit waren ze gewend om in een systeem te functioneren. Naast het benauwde en beperkende van thuissituatie was ook nog de gronding, steun en de gezelligheid die er thuis ondanks alles toch aanwezig was.

Dit verlangen resulteerde in een jarenlang traject waarbij de meisjes elke week bij elkaar kwamen en door mij begeleid werden. In de loop van de tijd hebben deze meisjes een mate van gronding en zekerheid gecreëerd door elkaar een inbedding te geven.

Het mooie van dit traject was dat het een combinatie was van elkaar erkenning en inbedding geven, van elkaar leren en bij mij aangeven wat ze wilden leren, praten over tips en tops, zich klaar maken voor een leven zonder familie. We werkten aan de weerbaarheid, het vinden van het zelf. Hierdoor werd het trauma als het ware ingebed. Wanneer een van de meisjes zich klaar voelde om over haar trauma te praten, was daar een basis voor. Zo kwam de trauma niet op de voorgrond te staan, maar werd als het ware uitgenodigd om op zijn eigen tijd te komen in de verzekering dat er genoeg steun zou zijn. Het trauma ging vaak over loskomen van ouders en hoeveel pijn dat deed. De training is echter gericht op overstijgen van de trauma en instrumenten aangereikt krijgen om met het trauma te leven en verder te gaan.

Aandacht voor de heftige omschakeling van thuis naar iets wat men niet kent, vraagt om een zorgvuldige begeleiding.

Jaren later heb ik een aantal van deze meisjes gezien. Ze hadden het goed gehad, ze hadden richting kunnen geven aan hun leven. Natuurlijk was er nog steeds gemis aan thuis, maar ze stonden wel sterk op hun benen.

Samira: ‘Ik voelde me zo schuldig als ik iets voor mezelf deed. Van de begeleiders moest ik kiezen voor mezelf maar ze begrepen niet dat ik dat niet zomaar kon. In de groep was daar begrip voor. We gaven elkaar heel veel wat we niet aan onze families konden geven. Het blijft altijd in je hart en je wilt dingen goed doen zoals je ze hebt geleerd van je ouders’.

Met een aantal meisjes die ik wel kende uit die tijd maar die niet mee deden aan de groep, ging het niet zo best. Ze waren stuk voor stuk in behandeling en klaagden dat de behandelingen weinig effect had. Ze hadden als het ware het verleden geblokt en shopten van de ene therapeut naar de ander. Hadden geen gezonde relaties en problemen met hun kinderen.

Toen ik deze vrouwen en hun levens zag realiseerde ik me dat er nog steeds jonge vrouwen rondlopen die met dit verhaal op weinig plekken terecht kunnen.

Wat is veiliger en fijner dan te weten dat je familie onvoorwaardelijk achter je staat, maar stel dat die onvoorwaardelijkheid niet zo vrijblijvend is…

 De afstand tussen de thuissituatie, de eigen cultuur en de Nederlandse samenleving is voor deze groep meisjes erg groot. Ook al zijn er veel problemen met de thuissituatie, de meisjes hebben de waarden, normen en overtuigingen van hun ouders, familie en cultuur geïnternaliseerd.

Vormen van een gezond zelfbeeld hangt van deze geïnternaliseerde waarden af. Hoe goed ze ook Nederlands spreken en zich kunnen handhaven in contact met de Nederlanders en de Nederlandse cultuur, de diepere sporen van onvrijwillige onthechting zal altijd in hun leven als een trauma sporen achterlaten.

Deze jonge vrouwen en meisjes zijn tevens dragers van een nieuwe generatie; helemaal loskomen van de eigen culturele code’s zal ze op den duur beschadigen.

Deze leren transformeren naar nieuwe inzichten en behapbare bruggen leren slaan, kan bijdragen aan onze samenleving gezond maken.

Voor deze groep heb ik een training opgezet die bestaat uit de volgende elementen:

• hechting, ondersteuning in het ontwikkelen van nieuwe culturele referentiekaders;
• inbedding en borging door middel van rituelen en vast programma onderdelen;
• borging gebruiken om veiligheid uit zichzelf leren halen;
• werken met transformatie van diepgewortelde culturele codes
• overdracht tussen moeders en dochters;
• dochters en vaders;
• overdracht van eer codes en (homo) seksualiteit;
• gronding in eigen seksuele identiteit;
• balans tussen Ik en Wij oriëntaties;
• omgaan met mannen en jongens;
• losmakingsproces ouders, familie;
• doorbreken cultuur van zwijgen;
• empowerment vanuit het lichaam;
• zichzelf worden met de meegebrachte waarden van huis uit;
• inzicht in familiesystemen; werken met familieopstellingen;
• zelfzorg in de breedste zin van het woord.

Centraal staat het zelfregulerende vermogen van het individu; begeleiding is erop gericht meiden een steun in de rug te geven en hen de mogelijkheid te geven om volledig zichzelf te worden.

Momenteel begeleid ik vanuit mijn eigen praktijk een groep jonge mannen en jonge vrouwen die in het proces van loskomen zitten. Zie ook: www.therapiedieverbindt.nl

Dit traject duurt 15 maanden verdeeld over 1,5 jaar; om de 14 dagen een dagdeel.
Na 1,5 jaar is er de mogelijkheid door te gaan. Naar die vorm zou nog gezocht moeten worden.
Prijs: in overleg.
Maximaal aantal deelnemers is tussen de 8 en 10.
Instellingen kunnen dit pakket in overleg bij mij aanvragen. Desgewenst kan er een publicatie over gemaakt worden.
Neem gerust contact op om over de details te praten.